Ondergetekende had -wegens familiale verplichtingen – de editie van 2018 gemist, maar voor dit jaar stonden alle seinen op groen. Op tijd verlof aangevraagd, daags voor vertrek definitief de bevestiging gekregen dat het goedgekeurd was, oef, we zijn er terug bij.

Vrijdag morgen alles ingepakt en klaargelegd met het plan om kort na de middag te vertrekken. Op Whatsapp liep echter een berichtje binnen dat Johnny en Luc er al waren, inclusief foto van ons kampement met wapperende Cygni-vlag. Niets beters te doen hebbende, ben ik dan ook maar voor de middag vertrokken. Ik zou filevrij naar Zillebeke rijden en kwam aan in het midden van het middagdutje van onze twee vroege vogels. Uiteraard heb ik hen gewekt, wat mij niet op dank onthaald werd… Tent opstellen en bijbabbelen onder de mooie vouwtent die Mia ons geschonken heeft. Tijdens het hele weekend hebben we nog vaak aan haar en Fons gedacht.

Steven was de volgende die arriveerde, hij was, zoals het oorspronkelijk gepland was, kort na de middag vertrokken. Letterlijk twee seconden had hij nodig om z’n tent op te stellen en omdat het toch nog even wachten was op Stef, onze laatste compagnon, maakten we een korte wandeling. Het terracotta kunstwerk “coming world, remember me” is verplaatst en we vonden het niet meteen terug. Geen probleem, terug gewandeld langs het houten looppad door de kraters van “the bluff” alwaar enkele ezels aan het grazen waren. Een streek zo beladen met geschiedenis doet toch altijd wat met een mens.. Terug gekomen op de kampeerweide begon mondjesmaat de grote intocht, steeds meer tenten verschenen, samen met steeds meer telescopen. Stef liet weten dat hij nog een uurtje onderweg zou zijn, voor ons het signaal om pizza te bestellen, dan konden we samen smikkelen. Het was al laat geworden en de lezingen van vrijdagavond hebben we aan ons voorbij laten gaan.

Van bewolking was geen sprake, dus haalden we onze telescopen tevoorschijn en begonnen we met waarnemen. In het zenit is het echt donker in de palingbeek, de melkweg is er zeer goed te zien, maar dat feest houdt snel op eens je dichter bij de horizon komt, Rijssel zie je duidelijk liggen en ook het nabijgelegen Ieper is duidelijk te situeren. Niet getreurd, geen wolken dus kijken maar. Bij mij was dat weeral veel te lang geleden en ik heb me dan vooral op de oude bekenden gestort, waarbij het “wild duck cluster”, oftewel M11, mijn persoonlijke favoriet is aldaar. Johnny herinnerde mij er gelukkig ook aan om het ET-cluster zeker nog eens een bezoekje te brengen, het stond er prachtig bij! Ik heb voor het eerst veel en langdurig gebruik gemaakt van m’n 34 & 20 mm maxvision oculairen, een aankoop waar ik nog lang plezier van ga hebben, dat is zeker.

Op een starparty als starnights is het ook altijd leuk om eens langs de andere telescopen te struinen, vooral enkele nevels in de zwaan, prachtig in beeld gebracht door Janos’ z’n 40cm met ethos, zijn me bijgebleven. Ooit val ook ik ten prooi aan aperture fever en moet er een grote spiegel komen… Hoewel vochtig, waren de condities niet heel slecht, maar de cygnianen waren moe, twee was geen volledig middagdutje gegund, twee waren nog wat moe van het werk, één na één kropen zij hun tent in na middernacht. Tegen 1h30 was bibi z’n hoofdspiegel zowaar aan het beslaan, nog even langs de koer, kijken bij de anderen en dan ook maar tentje in. De diehards die dankzij dauwverwarming allerhande geen last hadden van de vochtigheid, hielden het vol tot 5h…

Ondanks nabije en hardnekkige snurkers toch een goede nachtrust gehad, het was een mooie ochtend dus smulden wij ons ontbijt buiten op. Eén van de sponsors van starnights, eureka-shop, gaat er mee ophouden en hield uitverkoop, de brave man was nog volop aan het uitpakken toen de meute zich op de waren stortte. We verrijkten onszelf met nieuwe oculairen, veel boeken, een filtertje en wat klein spul voor een vriendenprijsje. De andere sponsor, astromarket, was jammer genoeg niet aanwezig.

Er werd bekend gemaakt dat het restaurant waar wij normaal het avondmaal nuttigen, nieuwe eigenaars had en al om 18h zou sluiten, na een telefoontje van de organisatie, wilden ze voor ons wel langer openhouden, de meerderheid van het zeventigtal bezoekers gaat hier dan ook eten. We hebben toen maar snel een tafeltje gereserveerd.

Na het middagbroodje ging ik met Johnny luisteren naar Jan Van Gastel die de beginselen van de zambuto-methode kwam uitleggen, een paraboliseertechniek voor (grote) spiegels. Erg interessant en hier moeten we meer van weten, wordt vervolgd tijdens de donderdagavonden in het optisch labo ten huize Bram. Het zou de enige lezing worden die we volgden. De rest van de namiddag werd er naar de zon gekeken (amper activiteit te melden aldaar) en een kaartje gelegd. Na de groepsfoto was het tijd voor de door ons geprezen en door anderen gevreesde tombola; Cygnianen worden namelijk bovengemiddeld uitgeloot als winnaar van een mooie gesponsorde prijs. Omdat er maar één sponsor aanwezig was (eureka-shop), waren er iets minder prijzen dan gewoonlijk, maar niet getreurd, ondergetekende scoorde een boek, onmiddellijk gevolgd door die andere Luc, die ook op een portie lectuur getrakteerd werd. Tijd voor het avondmaal!

Aangekomen bij het restaurant bleek de nieuwe eigenaar dezelfde te zijn die we al die jaren al zagen, even vinnig op het zenuwachtige af, maar we werden heel snel bediend en moesten niet lang op ons eten wachten. Lekker, goed en veel gegeten. Op de heenweg hadden we de nieuwe locatie van het kunstwerk al gespot, we wandelden langs daar terug, want die komische kip, die een tijdje geleden in het nieuws kwam, die wilden we met eigen ogen zien. Scheten gelachen, zeggen ze in de kempen, wat een grappig beest!

Stef moest de zaak verlaten en reed naar huis. Omdat het bewolkt was geworden en niet meer zou opklaren, staken we de telescopen alvast in de auto’s, minder oprommelwerk ‘s anderendaags. Een paar goede gesprekken volgden, bijna tot de diepste zielenroerselen toe. Op tijd de tent in, voor 9h alles al opgebroken, ontbeten en naar huis. Weer een leuke editie en bij leven en welzijn: volgend jaar nog eens!