door Axel Emmermann himself

 

 

 

 

De voordrachtgever wordt voorgesteld door een uittreksel uit hoofdstuk 19 van het boek over de Moonrock Heist "Sex on the Moon" van Ben Mezrich: “It's a bird, it's a plane, it's Emmerman”.

 

 

De voordracht wordt gegeven op een luchtige en humoristische toon met karikaturale trekjes in de geprojecteerde beelden waarin een tikkeltje zelfgenoegzaamheid niet te ontkennen valt. De echtgenote van de voordrachtgever speelt assistente en klikt de plaatjes door. Af en toe beaamt ze wat er gezegd wordt en participeert ze in de voordracht.

 

 

“Special Agent” Axel Emmermann is lid van de MKA (Mineralogische Kring Antwerpen) en houdt zich bezig met de werkgroep fluorescerende mineralen. Met een kwinkslag naar “Special Agent”, in Amerika is bij de FBI elke agent “Special”.

 

 

We krijgen eerst een overzicht van persberichten van 23 juli 2002 betreffende de diefstal van maanstenen en de inbreng van de voordrachtgever in het vatten van de dieven. Vier daders die aan de haal gingen met de brandkast van 350kg werden gearresteerd. De maanstenen zaten in een koffertje (samples). Een selectie van de in totaal 400kg maanstenen die door de zes Apollomissies werden meegebracht.

 

 

De MKA heeft op zijn website een pagina waarop advertenties kunnen geplaatst worden en daarop verscheen op 9 maart 2002 een aanbieding van een zekere Orb Robinson (Roy Orbinson?) die prijselijke maanstenen aanbood. Maar er blijkt niemand te hebben gereageerd want de man stuurt op 7 mei nogmaals een berichtje rond, maar dit keer naar individuele adressen van verzamelaars van mineralen. Het komt zo ook terecht in de mailbox van de voordrachtgever en enkele andere leden van de MKA . Het gaat nu over een multikaraat maansteen en de mail zou verzonden zijn vanuit Tampa in Florida. Een karaat is de massa van een zaadje van de johannesbroodboom (ca. 0,2g).

 

Normaal verwijdert men een dergelijke mail, maar de voordrachtgever ruikt onraad, vooral het woord “nonchalant” trekt zijn aandacht. Daarbij mogen maanstenen niet vrij circuleren. Zelfs de bemanning van de maanreizen zou er geen mogen hebben. Wel werden een groot aantal fragmenten naar zorgvuldig uitgekozen afzenders de wereld rondgestuurd. Zo wordt er in België een stukje beheerd door het Koninklijk Instituut voor Natuurwetenschappen. Maar in 1993 hebben de Russen materiaal verkocht dat is meegekomen met de Luna 16 via Sotheby in New York, de prijs zou 21000000BEF (450000$) gegaan zijn voor 0,2g. Dit was de enige legale maanstenenverkoop die er geweest is.

 

Voor de voordrachtgever waren er drie mogelijkheden: de maanstenen zijn echt met een zeer grote kans dat ze onrechtmatig verkregen zijn; de maanstenen zijn vals en dan is het oplichterij of Robinson is een grappenmaker. De voordrachtgever besluit om een ballonnetje op te laten omdat hij dit niet onbestraft wenst te laten.

 

 

De voordrachtgever schrijft op 7 mei naar Robinson dat hij geïnteresseerd is in de deal maar enkel indien de prijs marktconform is en dat aangetoond kan worden dat de maanstenen echt zijn.

 

Via Google vindt de voordrachtgever op 24 mei de website van de FBI van Tampa via dewelke men internetfraude kan melden. Hij zendt via deze weg de mails die werden ontvangen en schrijft erbij dat hij een sterk vermoeden heeft van fraude.

 

Dezelfde dag dat naar de FBI wordt geschreven antwoordt Robinson dat hij het bewijs kan leveren van de echtheid indien er werkelijk interesse is en vraagt welke prijs per gram als marktconform wordt beschouwd.

 

De voordrachtgever antwoordt dezelfde dag nog dat, als de maanstenen echt zijn, hij 800$ per gram wil besteden voor stenen onder de 10g en 600$ voor stenen boven de 10g.

 

's Anderendaags, op 25 mei, komt er reeds antwoord. Uit de mail blijkt duidelijk de stress en de paranoia van de dader. Enerzijds gaat het niet meer over multi-karaat of gram maar over kg. Anderzijds biedt hij lagere prijzen aan: 500$/g, 400$/g of 300$/g, prijzen omgekeerd evenredig met de zwaarte van de steen, van 0,5kg tot 1,5kg. Hij schrijft ook dat het best zou zijn om elkaar te ontmoeten. Als men dit uitrekent stelt men vast dat dit toen voor 1kg 375000 euro was, 15000000BEF.

 

Twee dagen later, op 27 mei, komt er een bericht van de FBI. Een zekere Special Agent Lawrence A. Wolfenden laat weten dat hij geïnteresseerd is in de zaak, maar dat hij de wetgeving rond maanstenen niet machtig is en vraagt aan de voordrachtgever of hij er meer van weet. Er wordt vermoed dat het bezit ervan illegaal is en dat de verkoper een misdaad beging ofwel zijn het valse stenen en wil hij iemand oplichten. De FBI wil in elk geval een onderzoek starten en vraagt of één van hun onderzoekers als vertegenwoordiger van de voordrachtgever in de USA mag optreden.

 

Op dit bericht wordt geantwoord dat het onmogelijk is dat Robinson echte maanstenen heeft en dat er reeds een briefwisseling werd opgestart met de verkoper waarvan de inhoud wordt meegedeeld. Verder wordt voorgesteld om voor de onderzoeker die als vertegenwoordiger moet optreden een schoonbroer te veinzen, de zuster van de voordrachtgever zou gehuwd zijn met een Amerikaan. Ook wordt er reeds een antwoord voorgesteld op het laatste bericht van Robinson waarin gesteld wordt dat het toch over een groot bedrag gaat en dat naar medekopers wordt gezocht. Ook het idee van de schoonbroer wordt erin gelanceerd. Het doel is dat de voordrachtgever de communicatie met de verkoper verder zou opstellen zodat deze geen argwaan zou krijgen omdat de stijl plots te Amerikaans zou beginnen te klinken daar de berichten niet meer afkomstig zouden zijn van een niet Engelssprekende.

 

De dag na het bericht van de FBI blijkt uit het antwoord van Robinson dat hij de maanstenen nog niet heeft en dat hij niet alleen handelt, maar dat er een groep achter steekt. Later blijkt dat er nog drie personen bij de roof betrokken zijn waaronder twee vrouwen die Robinson rond zijn vinger heeft doen draaien. Het blijkt dus duidelijk een crimineel te zijn en zijn berichten staan vol leugens wat later nog meer zal naar voor komen.

 

Weer een dag later komt er een bericht van S.A. Wolfenden van de FBI van Tampa waarin het voorstel van de voordrachtgever om een schoonbroer te veinzen als bruikbaar wordt beschouwd. Maar de persoon die naar Robinson zou worden gestuurd zou ook een vrouw kunnen zijn want het was nog zoeken naar een geschikt iemand die iets van mineralogie af weet. Verder wordt gevraagd naar de kenmerken van de mails van Robinson zoals het IP-adres e.d. om de oorsprong ervan te achterhalen en Wolfenden legt uit hoe deze moeten gevonden worden. Hieruit blijkt dat de mails niet verzonden zijn uit Tampa, maar vanuit de bibliotheek van de universiteit van Salt Lake City in Utah.

 

's Anderendaags, we zijn nu 30 mei, komt het antwoord van de FBI dat er niet gehaast moet gehandeld worden en dat Robinson zich maar aan hun tijdsschema moet aanpassen. de contactpersoon zal dus uiteindelijk Nick Nance worden, een vrouw en de genderrollen worden dus omgedraaid: het wordt de schoonzuster van de voordrachtgever. Het bericht dat naar Robinson moet worden gestuurd wordt hieraan aangepast. Verder wordt er in dat bericht een bedrag van 100000$ voorgesteld voor een maansteen van minstens 250g en er wordt in gemeld dat er voor de restanten van de steen potentiële kopers zijn. De broer en de schoonzuster worden in Pennsylvania gehuisvest. De man van de FBI vraagt ook nog dat er geen ruchtbaarheid aan de zaak gegeven zou worden.

 

Hier wordt wat uitleg bij gegeven: 100000$ is bij de FBI zowat een vast tarief voor dergelijke zaken en dat de familie in Pennsylvania moet wonen heeft te maken met de bevoegdheden van de FBI (het gehele land) en de plaatselijke politie (de staat). Er is tot dan toe geen kennis van gestolen maanstenen bij de NASA. Anderzijds is het ook moeilijk tot onmogelijk om bij de NASA navraag te gaan doen of ze daar geen maanstenen zijn kwijtgespeeld.

 

Er komt weer snel een antwoord van de crimineel, op 31 mei, hij wil meer dan 250000$, desnoods in een eerste schijf van 150000$ en nadien als er andere kopers gevonden worden de rest. Ook vraagt hij de namen en het mailadres van de tussenpersonen.

 

De mail wordt dan weer overgemaakt aan het FBI die dan het volgende voorstel tot antwoord terugstuurt: er wordt niet afgegaan van de 100000$, want als het zeker is dat de maanstenen echt zijn dan gaan meer geïnteresseerden toehappen en kan gemakkelijker een hoger bedrag geïnvesteerd worden voor een tweede aankoop. Maar de schoonzuster weet niet zoveel af van die materie, hoe kan er bewezen worden dat ze echt zijn.

 

Enkele uren later komt er reeds een reactie van Robinson. Hij is akkoord en gaat de schoonzuster contacteren voor een ontmoeting. Er moet wel cash betaald worden. In verband met de echtheid van de stenen zou hij alle documenten en wetenschappelijke publicaties in zijn bezit hebben met foto's, kwantitatieve gegevens en beschrijvingen. Hij vraagt ook om materiaal mee te brengen om de stenen te onderzoeken op hun echtheid.

 

Hier wordt weer wat uitleg gegeven want het zou gaan over de notities van Dr. Everett Gibson. Die maakte toen in de tijd deel uit van het “Preliminary Examination Team for Apollo 12,14, 15, 16 and 17 Returned Lunar Samples”. Hij had alles met de hand genoteerd in een soort Atoma schriftje en dat stak in de kluis met de maanstalen. Het werd dus ook meegenomen met de dieven. Het werd echter nooit teruggevonden wat een serieuze klap was voor de man want hij wilde daar ooit nog eens een boek over uitgeven.

 

 

Op 13 juni komt er een telefoon van Nick Nance, opgenomen door de zoon van de voordrachtgever die op dat moment in volle blok is en zich een aap schrikt. Ze stelt een heleboel vragen, maar ze vergeet er eentje, namelijk hoe dat men maanstenen kan herkennen en ze stuurt enkele uren later een mailtje om hierover meer verduidelijking te krijgen.

 

De vraag die zich dan onmiddellijk stelt is of dat er niemand anders is aan wie ze dat kan vragen. Ze kon het natuurlijk niet aan de NASA vragen, want dan zouden die onraad ruiken en riskeerde de hele actie met een sisser af te lopen. Maar hoe ziet zo'n maansteen eruit? Er wordt contact gezocht met Pr. R. Van Tassel, eveneens lid van MKA, die in 1970 aanwezig was op de inhuldiging van de tentoonstelling over maanstenen samen met Koning Boudewijn, prins Filip, prins Albert en de ambassadeur van Amerika. De mogelijke samenstellingen van de stenen is moeilijk uit te leggen aan iemand die weinig van mineralogie af weet, maar wat wel heel opvallend is, en wat elke maansteen kenmerkt, zijn de zap-pits. Dit zijn kleine kratertjes gevormd door inslagen van ruimtestof. Hier op aarde brandden die op in de atmosfeer, maar de maan heeft geen atmosfeer dus elk stofje slaat in en maakt putjes in de stenen. Aan één kant echter, want de andere kant is naar de grond gericht. Zap-pits hebben een grootte van enkele micron tot enkele mm en omwille van de hitte van de inslag zijn de randen van de holtes gesmolten tot zwart glas, dus zwart (of bruin) en blinkend. De directe omgeving van de holte werd opgestut en vormt de typische kraterrand, de schokzone. Ze zijn dus gewoon te vinden met een gewone loep. En dit werd dus aan SA Nick Nance medegedeeld.

 

Tegen middernacht komt dan een mailtje binnen van SA Wolfenden waarin gevraagd wordt om aan Roberts te schrijven dat 100000$ verzonden werd naar Kurt en Lynn, resp. de broer en de schoonzuster van de voordrachtgever. De namen werden door de FBI bedacht.

 

Dan gedurende dagen niets meer en dat op het moment dat de voordrachtgever juist gestopt was met roken en tegen niemand iets mocht zeggen. Tot op 15 juli er een bericht kwam van SA Nick Nancy dat een arrestatie bevel werd aangevraagd en dat ze meer details wenste over de website waar Robinson zijn eerste advertentie had geplaatst.

 

Eigenaardig dat dit bericht werd verzonden op de dag dat de diefstal werd ontdekt. Hij werd gepleegd op zaterdag 13 juli op het moment dat Dr. Everett Gibson in Australië was. De diefstal werd pas ontdekt op de maandag, bij het begin van de werkweek. Toen stelde men vast dat de kluis van 400 kg in het weekend verdwenen was. Ze zou weggebracht zijn met een laadkar ergens uit een supermarkt. Via het logboek, waar iedereen die binnenkomt wordt geregistreerd, bleek dat degene die zaterdag de gebouwen had betreden Thad Ryan Roberts was. Hij werd bijgestaan door Gordon Sean McWorter en Shae Lynn Saur. Ze hadden een wagen die aangepast was aan de hoogte van de laad- en loskade van het gebouw zodat ze met de laadkar de kluis er rechtstreeks in konden rollen.

 

 

Eindelijk komt op 22 juli het bericht van de FBI van Tampa met het persbericht dat ze de wereld hebben ingestuurd. Juist 33 jaar na de historische maanstappen door Neil Armstrong worden door de FBI van Tampa de maanstenen teruggevonden die op 13 juli werden gestolen in het Johnson Space Center (JSC) in Houston, Texas. Er werden 3 personen aangehouden, Thad Ryan Roberts, Tiffany Brooke Fowler en Gordon Sean McWorter. Later werd er een vierde persoon aangehouden, Shae Lynn Saur. Roberts, Fowler en Saur werkten voor het Johnson Space Center. Het was McWorter die Orb Robinson speelde en de die de mails schreef, maar het brein achter de roof was Ryan Roberts.

 

Het eerste bericht was nog niet koud of een volgend bericht van S.A. Wolfenden loopt binnen waaruit wordt vernomen dat de maanstenen echte stalen waren en in een koffertje zaten, geklasseerd volgens de vlucht waarmee ze waren meegekomen. Maar in de kluis zat ook de ALH84001, een meteoriet die gevonden werd op Antarctica en waarop bacteriekeuteltjes te zien zijn. Hij zou van Mars afkomstig zijn en het zou dus een bewijs zijn dat er op Mars leven zou geweest zijn. In de mail tracht SA Wolfenden een paar woorden Nederlands te schrijven.

 

Later vernam de voordrachtgever dat voor de afspraak van de criminelen met zijn nepbroer en dito schoonzuster een restaurant dat al een tijdje gesloten was wegens faillissement, werd afgehuurd en helemaal werd heringericht met kok en een aantal nepklanten en een grote politiemacht. De straat werd afgesloten, maar er circuleerden auto's heen en weer om de indruk te wekken dat de situatie er normaal uitzag.

 

 

Blijkbaar was de CNN te weten gekomen dat de tipgever waarvan sprake was in het persbericht lid was van de Mineralogische Kring van Antwerpen. Dat werd hier opgevangen door de Belgische pers en zo ging alles aan het rollen. De mailbox, de GSM en de scharnieren van de voordeur stonden roodgloeiend. Bloemen van de burgemeester, BRT, VTM, RTBF, ATV,... van 's ochtends tot 's avonds 17h00. Zo kwam er onder andere een berichtje van het Thomas S. Warren Fluorescentiemuseum dat uit dank een kastje de naam had gekregen van de voordrachtgever en de KMA.

 

 

In oktober komt er een berichtje van Nick Nance dat er een pakje op komst is. Maar het bleek een heel pak te zijn, de hele collectie van herinneringsgeschenken van de FBI zat erin.

 

In april 2003 brengt Dr. Everett K. Gibson van het Johnson Space Centrer en verantwoordelijke voor de maanstenen, een bezoek aan België en geeft een voordracht voor de KMA. Hij vertelt dat de code van het cijferslot van het labo van de professor gemakkelijk te achterhalen was. Het bevatte 5 cijfers en elk cijfer kon slechts 1 keer gebruikt worden wat het aantal mogelijkheden sterk beperkte. Op een tweetal uren was het te kraken. De roof gebeurde op zaterdag en er was dus niemand in het gebouw. Men had dus tijd zat.

 

Geschenken mag hij eigenlijk niet geven omdat dit als omkoping zou kunnen geïnterpreteerd worden, maar hij geeft een fotocollage van John Young die twee keer de reis naar de maan maakte en dat met een handtekening. Dit zou zeer zeldzaam zijn, John Young wou geen handtekeningen plaatsen. Voor het tekenen van officiële documenten zette hij een kruisje in aanwezigheid van twee advocaten die tekenden als getuigen dat het kruisje van hem was.

 

We krijgen een overzicht van de carrière van Dr. Everett K. Gibson en een lijst van de universiteiten waar hij ooit een voordracht heeft gegeven waartussen nu ook de KMA staat.

 

Ook krijgt de voordrachtgever een dankbetuiging van de NASA zelf in de vorm van een kader met een afbeelding van een maanlanding en een Belgische vlag die in 1992 in de ruimte zou geweest zijn met één van de shuttles, de vlucht van Dirk Frimout. Dit is geen bijzonder feit, zowat alle vlaggen ter wereld zouden zo al eens in de ruimte geweest zijn speciaal voor dergelijke dankbetuigingen.

 

Kerstavond 2004 komt een bericht binnen van Dr. Everett K. Gibson dat, op zijn voorstel aan de International Astronomical Union, de asteroïde 1999UV38 genoemd werd naar de voordrachtgever: 15513 Emmermann en we krijgen een beeldje van de baan ervan om de zon. Er worden enkele andere belangrijke personen opgesomd waarnaar een asteroïde werd genoemd, maar toen uit het publiek ook het bestaan van de asteroïde Eddywally werd naar voor gebracht was dit volgens de voordrachtgever onmogelijk omdat die nog niet dood is???

 

 

Ca. 2008 wordt door een zekere Matt Emmi een bezoek gebracht aan Thad Roberts in de gevangenis die hem een filmscript verkoopt van de feiten. Matt Emmi geeft dit door aan de aanstormende schrijver Ben Mezrich. De versie van de feiten, zoals Thad Roberts ze beschrijft, zijn sterk verdraaid.

 

Begin 2009 komt Thad Roberts vrij onder voorwaarde, hij moet zich wekelijks op drugs laten testen.

 

In 2010 schrijft Dr. Everett K. Gibson dat Mezrich met hem wil praten als kroongetuige maar dat hem dat niet wordt toegestaan van hoger hand. De voordrachtgever neemt dan contact op met de man en er zou een onderhoud volgen in Boston, maar de vulkaanuitbarsting van de Eyjafiallajökul beslist er anders over. Het gesprek verloopt uiteindelijk telefonisch en er wordt op gedrukt dat hetgeen Roberts vertelt lariekoek is.

 

In 2011 komt het verhaal uit en daaruit blijkt dat Mezrich zich niet veel heeft aangetrokken van de opmerkingen van de voordrachtgever en de versie van Roberts heeft gebruikt. Wel wordt zijn verhaal iets meer waarheidsgetrouw weergegeven.

 

Waar komt nu de titel vandaan? Om de verkoop van het boek wat op te krikken wordt een erotische scène ingelast boven de maanstenen in de kamer van het hotel juist voor de arrestatie. Ondanks dat blijkt het boek geen hoogvlieger te zijn geweest. Roberts vertelt later wat Mezrich zelf heeft toegevoegd aan het verhaal.

 

 

In augustus 2011 wordt over de roof een documentaire gemaakt van 1 uur door National Geograpĥic: “Million dollar moon rock heist.”

 

Augustus 2015: de voordrachtgever brengt een bezoek aan Dr. Everett K. Gibson in Amerika en hiervan krijgen we een uitgebreid verslag:

 

Het bezoek aan de kluis waar de maanstenen bewaard worden: Ze zitten in luchtdichte plastic zakjes. Ze worden onderzocht in kasten onder druk. De handschoenen waarmee ze moeten worden vastgenomen worden door deze druk naar buiten geblazen. Je moet dan je vingertoppen op deze van de naar buiten geblazen handschoenen plaatsen en zo de kast induwen zodat ze mooi rond de vingers en de handen plooien.

 

Het bezoek aan het vluchtcontrolecentrum van 2015, maar ook aan dat van 1970 uit de apollotijd. Hier krijgen we enkele beelden van hoe de computers er toen uitzagen.

 

Het bezoek aan de FBI van Tampa waar de nepbroer en dito schoonzuster werden ontmoet.

 

 

Er was nog de verfilming voorzien van het boek, maar door de documentaire van National Geographic was het moeilijk de originele versie te brengen zodat het script moet herschreven worden.

 

 

De diefstal werd nog niet gepleegd op het moment van de advertenties. Door in te gaan op het voorstel tot verkoop werd de roof dus uitgelokt en kan aanzien worden als “het aanzetten tot het plegen van misdaden en wanbedrijven”. Dit is strafbaar volgens art. 66 van het Belgische Strafwetboek en wordt aanzien als medeplichtigheid. In Amerika blijkt dit dus niet strafbaar te zijn of misschien heeft de FBI daarvoor een machtiging?

 

De vraag die kan gesteld worden is dat als er niet moest ingegaan zijn op het voorstel of de roof dan zou hebben plaatsgevonden? Indien niet was er heel wat ellende voorkomen geweest en waren geen jongeren in het ongeluk gestort geworden.